راز داری در بیماران مبتلا به hiv

زمینه و هدف: رازداری و محرمانه بودن مسائل بیماران مبتلا به اچ آی وی از دیر باز مسئله ای است که مد نظر شاغلان حرف پزشکی بوده و جزء یکی از ضروریات اخلاق پزشکی مطرح می شود و لیکن جنبه های اخلاقی حفظ حقوق فردی در ارتباط با ابتلای شرکای جنسی و تقاضای یکی از آنان مبنی بر عدم فاش سازی  ابتلای فرد مبتلا به همسر و حفظ سر حرفه ای پزشکان هنوز به عنوان یک چالش اخلاقی در جامعه پزشکی مطرح است. لذا این مطالعه با هدف بررسی راز داری در بیماران مبتلا به hiv انجام پذیرفت.    روش تحقیق: این مطالعه از نوع مطالعات کتابخانه ای و مروری بر مطالعات در زمینه رازداری در بیماران مبتلا به ایدز می باشد که از طریق موتورهای جستجوی google scholar ,pub med, web of science  و منابع مختلف (مقالات، کتب و اینترنت) فارسی و انگلیسی در  سال های 1394- 1376 نگارش آن استفاده شده است. یافته ها: در کدهای اخلاقی و دستورالعمل رفتار اخلاقی پزشکان کشورهای مختلف به طور کلی ذکر گردیده است پزشک باید اطلاعاتی را که از بیمار به دست می آورد به عنوان راز حفاظت کند و کاربرد آن فقط برای خود بیمار باشد مگر این که الزام قانونی وجود داشته باشد یا خود بیمار خواسته باشد یا خطری متوجه فرد دیگر یا جامعه باشد در منشور حقوق ایران نیز آمده است: که بیمار حق دارد جهت حفظ حریم شخصی خود از محرمانه ماندن محتوای پرونده پزشکی، نتایج معاینات و مشاوره های بالینی جز در مواردی که براساس وظایف قانونی از گروه معالج استعلام صورت می گیرد اطمینان حاصل نماید. سایر ادله شرعی نیز دلالت بر راز نگهداری می نماید. نتیجه گیری: نتایج مروری بر مطالعات، مستندات و نظریه های مراجع علمی، قانونی، شرعی حاکی از آن بود که در صورتی که فرد راضی به افشا شدن رازش به شریک جنسی خود نباشد با توجه به حق ادامه حیات جامعه و وظیفه مقدس پزشکی متقاعد ساختن شرکای جنسی از مسئولیت های پزشک می باشد و ضرورت آگاهی رسانی به انسان ها را مطرح می سازد.